Assassin’s Creed: Slecht verhaal, bekende boodschap

door | 6 januari 2017

Degenen die regelmatig naar de film gaan zullen Assassin’s creed reeds kennen van de reclame voor het computerspel, die met enige regelmaat werd vertoond. Dat liet menig filmliefhebber die niet vertrouwd is met het computerspel in verwarring of het een aankondiging was voor een nieuwe film, of een reclame voor een computerspel.

Assassins’ creed is niet het eerste computerspel waarvan een bewerking op het grote scherm verscheen. Begin deze eeuw verschenen twee films (in 2001 en 2003) op basis van het computerspel Tomb Raider met Angelina Jolie in de hoofdrol. Deze actiefilms waren een groot succes. Assassin’s creed is echter opmerkelijk minder succesvol gebleken.

Het verhaal is voor mensen die het computerspel niet kennen, moeilijk te volgen. Het gaat over een eeuwenoude vete tussen Tempeliers en Assassijnen, die in het scenario tot de dag van vandaag voortduurt. Voor de lezer: de Assassijnen waren een genootschap van Sjiitische geheim agenten – het Engelse woord voor sluipmoordenaar is afgeleid van dit genootschap. Zij ontstonden tijdens de Kruistochten en gingen ten onder gedurende de Mongoolse inval in het Midden-Oosten. In tegenstelling tot wat het computerspel en de film suggereren waren zij in werkelijkheid nooit in Spanje.

De hoofdpersoon Callum Lynch, gespeeld door Michael Fassbender, is zich aanvankelijk niet bewust van zijn afkomst, maar hij is de afstammeling van een beroemde Assassijn, Aguilar de Nehra. Hij wordt in de moderne tijd gered van de doodstraf en vervolgens ingezet via een tijdmachine – de Animus – om zijn rol te vervullen van Aguilar de Nehra. Callum weet dan nog niet dat hij in handen is van de nazaten van de Tempeliers, de doodsvijanden van de Assassijnen. De Tempeliers willen de echte ‘Appel van Eden’ bemachtigen om de menselijke vrije wil uit te kunnen schakelen.

In de film wordt de suggestie gewekt dat de Assassijnen een soort van rebelse vrijdenkers waren, en dat de Tempeliers een  totalitaire sekte zijn. De Assassijnen worden als sympathiek afgebeeld: een gemêleerd gezelschap van misfits die het toch goed menen – alle rassen zijn vertegenwoordigd onder de Assassijnen en er zijn ook sterke vrouwen. De Tempeliers zijn zonder uitzondering blank, het beeld van een club enge blanke mannen overheerst. Het is een echte trend aan het worden in Hollywood – de goodies zijn ‘divers’, de baddies zijn monocultureel, christendom is slecht, islam is verlicht.

De film wordt overheerst door de spectaculaire actie-scenes in het 15e-eeuwse Spanje, waar de Assassijnen trachtten te verhinderen dat de Appel van Eden in handen van de Tempeliers valt. Deze strijd vindt plaats tegen de achtergrond van de val van het laatste islamitische bolwerk in Spanje, Granada. De Assassijnen falen en worden bijna allen door de christenen op de brandstapel verbrand (Ja, alle clichés worden uit de kast getrokken). De hoofdpersoon slaagt er echter met zijn vriendinnetje in te ontkomen als ze al op de brandstapel staan. Uiteraard dienen de goodies te winnen, maar deze film maakt het soms wel erg absurd.

De film eindigt in de moderne tijd. Callum Lynch beseft zijn lotsbestemming en leidt de opstand tegen de Tempeliers. Deze hebben de Appel van Eden al bemachtigd en in een groot spektakel wordt deze in Londen onthuld voor de andere Tempeliers, terwijl de Assassijnen op de loer liggen. Het einde is even absurd als slecht: de Assassijnen slagen er in om binnen te dringen in de bijeenkomst van de Tempeliers en de appel te stelen. De kijker blijft beduusd achter: waarom verstopten de Tempeliers de Appel niet na de ontdekking? Waarom  moest het worden getoond met het risico dat de Assassijnen wisten waar het zich bevond, en konden stelen?

De film rust volledig op de spectaculaire achtervolgingen en het verhaal is zwak. Het verhaal is ook moeilijk te volgen en bij wijlen ronduit absurd. Persoonlijk vond ik de film dezelfde sfeer hebben als ‘Kingdom of Heaven’: christenen zijn superslecht en de moslims zijn supercool. Dat is wellicht niet de bedoeling geweest, maar zo komt het wel over. Het begint onderhand wel een patroon te worden in Hollywood-films.