Gendergekte met gevolgen

De techniek is ondertussen genoegzaam bekend. Om wetgeving te laten aannemen, wijzigen of afschaffen, creëer je een mediahype. Je zoekt een opvallend, merkwaardig, revolterend of droevig feit, je gooit dat in de openbaarheid en je kadert het mediatiek goed in.

Idealiter is dit plotse feit al het voorwerp geweest van een lange opvolging door een bekend journalist, en heb je de experten achter de hand om op de leemten of beletsels in de wetgeving te wijzen. Vervolgens zet je dan aandachts- en bezigheidszoekende wetgevers aan het werk.

Zo ging dat met het homohuwelijk, met euthanasie, met euthanasie voor minderjarigen, met de kraakpanden en nu vorige week met gender, genderwijziging en genderkeuze. Boudewijn werd Bo.

Men kan respect of sympathie hebben voor de private keuzes van mensen die hun persoonlijk leven betreffen; daar is helemaal niets mis mee. Maar als die private keuze het voorwerp van een mediagestuurde hoogmis wordt, als het onderscheid tussen privé-sfeer en publiek domein verdwijnt, is dit ook niet langer een private aangelegenheid. De vraag wordt dan wat de ‘maatschappelijke agenda’ echt is.

In dit opzicht is dan ook het fait divers van vorige week van veel minder belang dan de (voorbereidende?) wet van 25 juni 2017 ‘tot hervorming van regelingen inzake transgenders wat de vermelding van een aanpassing van de registratie van het geslacht in de akten van de burgerlijke stand en de gevolgen hiervan betreft’.

In tegenstelling tot wat de titel van de wet zou doen vermoeden heeft deze veel minder te maken met transgenders, dan wel met het veralgemeend mogelijk maken van genderkeuze.

Inderdaad kan eenieder, man of vrouw, zelfs minderjarig, er sinds de genderkeuzewet voor kiezen om van gender te wijzigen (weliswaar beperkt tot ‘man’ of ‘vrouw’ – zelfs niet tot ‘transman’ of ‘transvrouw’) door een eenvoudige verklaring bij de ambtenaar van de burgerlijke stand, louter op voorwaarde van enkele consultaties en een afwezigheid van bezwaar van de procureur des Konings. Enige medische ingreep is niet langer vereist.

Wie is mama, wie is papa?
Maar, en hier komt de kat op de koord, de regels van het burgerlijk wetboek inzake vaderlijke en moederlijke afstamming werden niet gewijzigd. Dit betekent dat een man die vrouw wordt (transvrouw) en een kind verwekt, nog steeds, als vrouw, de vader van haar kind wordt.

En een vrouw die man wordt (transman) en een kind baart, wordt nog steeds de moeder van zijn kind.

Men hoeft geen groot geleerde te zijn om in te zien dat zoiets onhoudbaar is, en dat binnen de kortste keren zal geijverd worden voor het schrappen van de begrippen vaderlijke en moederlijke afstamming in ons recht. De minister van justitie alludeerde daar trouwens al op tijdens de bespreking in de Kamercommissie. En wie de begrippen vaderlijke en moederlijke afstamming afschaft, schaft meteen de noties vader en moeder af, en zelfs de noties meemoeder en meevader.

In eerste instantie blijft dan enkel nog het begrip ‘ouder’ over, ouder 1 en ouder 2. Evenwel zal zelfs het begrip ‘ouder’ niet houdbaar blijken op het ogenblik dat twee samenlevende vrouwen een beroep doen op een gametendonor, en twee samenlevende mannen een beroep zullen mogen doen op een draagmoeder om hun recht op een kind te realiseren.

Wat er dan overblijft zijn zorgende en opvoedende wensouders. Wensouders kunnen ongetwijfeld uitstekende opvoeders zijn, maar als ze het kind niet verwekt of gebaard hebben zijn het geen ouders in afstammingszin.

En er zijn volwassenen en kinderen die een warme opvoeding genoten hebben, maar toch op zoek gaan naar hun biologische ouders.

Daarvoor wil dezelfde wetgever dan zelfs de anonimiteit van de gametendonatie afschaffen. En rijst onmiddellijk de vraag wat de rechten zijn van de donoren en hun partner(s) t.a.v. het kind, en van het kind t.a.v. de donoren en hun partner(s). Vele donoren willen helemaal geen ‘ouder’ zijn, en men kan dit zeer goed begrijpen.

Een zo goed als onontwarbaar kluwen is het onvermijdelijke gevolg. Nog maar eens.

Maar wat meer is, deze radicale transformatie gaat naar het wezen van onze cultuur, waarin familie, afstamming, gezin, en de rol van vader en moeder – evoluerend, jazeker – steeds centrale referenties geweest zijn.

Ik herinner me het relletje in mei 2017 toen een school de viering van ‘moederdag’ afschafte omwille van de grote diversiteit in gezinssituaties. Het is minstens paradoxaal te noemen dat de luidste roeptoeters van toen amper een maand later de hogervermelde genderkeuzewet mee patroneerden.

En om het voor de goegemeente allemaal wat verteerbaar te maken, blijft men het nog even hebben over slechts twee genders, man en vrouw. Maar wie de materie zelfs maar een heel klein beetje kent, weet dat volgens de genderideologie binariteit gelijkstaat met vloeken in de kerk. De kern van de genderideologie, overal gepropageerd, is juist dat een emancipatie uit dit binaire, biologisch gedetermineerde denken dringend noodzakelijk is.

Progressief

Gender is in deze religie een fluïde begrip, met een onbeperkt en onbepaald aantal varianten, wisselend naar tijd en omstandigheden. Facebook somt bijna 90 genders op. Genderideologie is een van de instrumenten om een cultuur radicaal te transformeren. Zoals steeds spelen transnationale netwerken, gebruik makend van het juridisch instrument van de ‘grondrechten’, hierin een belangrijke rol.

Genderideologie is zelfs gaan behoren tot het wezen van ‘het Europees project’ – zie de talrijke resoluties van het Europees ‘Parlement’ en hun weerslag in talrijke Richtlijnen.

Een hoofddoek dragen is zogezegd een aanslag op onze cultuur, en een boerkini is een atoombom, maar onze cultuur in het hart treffen, dat is meerijden op de trein van de geschiedenis.

Want “die moslims moeten eindelijk maar eens beseffen hoe progressief we wel zijn”. Wat mij betreft is de liberaal-libertaire sharia een acutere bedreiging.

Dit opiniestuk is oorspronkelijk gepubliceerd op VRT NWS.