Je hebt weten en weten, dat blijkt maar weer. Zogenaamd ‘bleek’ gisteren dat Nederland hulp aan jihadisten in Syrië verleende. Jarenlang. Maar dat bleek pas nadat de regering de hulp aan deze rebellen stopte omdat ze nederlaag op nederlaag leden. Zoals zo vaak gebeurd is tijdens het conflict in Syrië, is het beëindigen van zulke steun een poging om het eigen gezicht te redden wanneer ook de laatste opslagplaatsen en trainingskampen van deze jihadisten worden ingenomen door de legers van Syrië en Rusland.

Wat daar vervolgens wordt aangetroffen laat zich raden: Duitse, Israëlisch en Amerikaanse wapens. Samen met onze uitrustingen en trucks. Maar er zijn ook al diverse keren ‘adviseurs’ van westerse regeringen opgepakt in jihadistenkampen. Waarom stopt de Nederlandse regering nu ineens haar hulp? Waren ze bijvoorbeeld doorgegaan met de hulp wanneer de jihadisten geen nederlagen te verduren kregen? Was het doel ‘Assad must go’ heiliger dan welk instrument dat zich daartoe leende?

Op deze vragen zouden de volksvertegenwoordigers moeten blijven hameren. Te meer omdat dit hele verhaal al jaren bekend was. Bij media en politiek. Zo heeft de oorlogsooggetuige Daniel Maes al met volksvertegenwoordigers en met de voormalige minister Timmermans gesproken in Den Haag. Er is de minister verteld dat hij oorlogsmisdadigers steunt. Maes hield al vanaf 2010 een weekjournaal bij, dat het thuisfront in België en Nederland las – dus van voordat de oorlog in Syrië begon. Daaronder bevonden zich vele journalisten. Hij is diverse malen uitgenodigd om met journalisten en politici te praten, maar nooit legde de media het vuur aan de schenen van de regering en nooit veranderde het beleid. Integendeel. Doorgaans verdedigde de media het regeringsbeleid tegenover hem. Tot nu.

Pater Daniel Maes, die jarenlang in het Syrische oorlogsgebied woonde, is in en door de pers al te vaak weggezet als een “ongeloofwaardige pro-Assad figuur”, of als een aluhoedje, een samenzweringstheoreticus. Zijn oorlogsdagboeken kregen in de NRC één ster. En de oorlogsstemmen die de jihadisten steunden, kregen er vier of vijf. Een raport van Amnesty International over een ‘martelgevangenis’ haalde alle westerse media, ook al bleek dat gebaseerd te zijn op een extrapolatie van een handvol ooggetuigen en bevatte het o.a. logistieke onmogelijkheden.

Maar wie je als ‘pro-Assad’ kunt labelen is immers tegen het doel (‘Assad must go’), dus per definitie ongeloofwaardig. Ondanks dat Maes genuanceerd en realistisch is ten aanzien van de Assad-regering. Welnu, deze pater krijgt al jarenlang keer op keer gelijk. Meer dan dat zelfs. Hij zet onze volksvertegenwoordiging in haar hemd. Ze wisten het al die tijd, maar ze weten het pas sinds gisteren.

De oorlog in Syrië is een proxy-oorlog. En al die jihadisten vechten voor ‘onze’ belangen. Maar wat is ‘ons belang’ nu precies? Misschien kan die vraag alsnog aan de regering gesteld worden. En dan zullen ze zeggen: democratie en veiligheid. Maar wie de dagboeken van Daniel Maes gelezen heeft weet beter. Die kent het antwoord en heeft het al die tijd al geweten. En wie een beetje rondstruint op internet kan wagonladingen aan bewijzen vinden voor Maes’ observaties.

Aan de boekhandels doen wij een oproep: ruim plaats in voor de oorlogsdagboeken van Daniel Maes, een van de zeer weinige vredesstemmen in de afgelopen acht jaar. Naast al die pleidooien voor ingrijpen en oorlog in Syrië, die met stapels in alle winkels lagen, is het nu tijd voor de pater die gelijk kreeg!

Indrukwekkend werk.

— Pieter Omtzigt

Oorlogsdagboek in twee delen: paperbacks met flappen | 134 x 210 mm | ±400 pagina’s|prijs: 35,00 |

isbn deel i 9789492161420
isbn deel ii 9789492161536

❦