Niets zo hardleers als de Duitse ‘elite’

door | 3 januari 2019

De kloof tussen volk en elite in Duitsland wordt alleen maar groter. Vier voorbeelden laten zien waarom dat zo is.

Van alle kanten wordt de toenemende vervreemding tussen het volk en de machtselite in politiek en media beklaagd. Iedere keer als deze vervreemding op de voorgrond treedt in het publieke debat, putten de vertegenwoordigers van deze ‘elite’ zich uit in bezweringen dat ze ‘ervan geleerd’ hebben. En benadrukken ze er in de toekomst alles aan te willen doen om de kloof te verkleinen. Diverse voorbeelden uit de laatste jaren maken echter duidelijk dat deze beloftes ook in 2019 niet ingelost zullen worden.

CDU

Neem nu de CDU. Die partij heeft miljoenen kiezers verloren, haar geleidelijk maar gestaag opschuiven naar links liet een sterke conservatieve concurrent opkomen in de vorm van de AfD. Als de CDU hiervan geleerd had, zou ze tegemoet komen aan conservatieven binnen de eigen partij en achterban. Annegret Kramp-Karrenbauer had na het nipt verslaan van haar conservatievere tegenkandidaten voor het partijleiderschap bijvoorbeeld prominente conservatieve CDU’ers een positie kunnen geven. Maar AKK gaf niet thuis. Ervan geleerd? Vergeet het maar!

SPD

Voor de SPD realiseerde Martin Schulz in 2017 het slechtste verkiezingsresultaat sinds 1949. Zijn terugtreden van alle leiderschapsposities zou een gepaste reactie zijn geweest op deze nauwelijks te overtreffen motie van wantrouwen van het kiezersvolk. Maar wat doet Schulz? Hij doet alsof er niets gebeurd is en dient zich als ‘locomotief’ voor de SPD-campagne voor de Europese verkiezingen in mei aan. In welke wereld leeft de grandioos mislukte kandidaat voor het bondskanselierschap eigenlijk?

Publieke omroep

Het misnoegen over de hoogste verplichte afdracht voor de publieke omroep ter wereld houdt de gemoederen in Duitsland al jaren verhit. Meer bescheidenheid van de staatszenders zou een gepaste reactie zijn. Maar het tegendeel gebeurt: Nadat ZDF-bestuurder Thomas Bellut een verhoging van de afdracht geëist had, deed ARD-voorzitter Ulrich Wilhelm er nog een schepje bovenop door te dreigen een zaak aan te spannen in Karlsruhe, bij de hoogste Duitse rechter, als er geen gehoor gegeven zou worden aan de eis. Zo gooit de Duitse media-elite olie op het vuur van de ontevredenheid onder burgers.

Lügenpresse

Rond de jaarwisseling kwam daar het schandaal rond de prijswinnende nepjournalist van weekblad Der Spiegel Claas Relotius bij. Deze affaire was voor talrijke ‘kwaliteitsmedia’ aanleiding om heilige eden te zweren, dat ze zich niet door ideologische oogkleppen van de waarheid of zouden laten brengen. Werkelijk? De Relotius-affaire was nog niet over zijn hoogtepunt heen, of het weekblad Die Zeit beweerde dat op 1e en 2e Kerstdag 43 ‘vluchtelingen’ uit het Kanaal van Dover gered zouden zijn. De aanduiding ‘vluchtelingen’ voor mensen die illegaal van Frankrijk naar Engeland willen reizen is echter een klinkklare leugen.

De reeks voorbeelden laat zich zonder moeite uitbreiden. De conclusie is steeds dezelfde: Een narcistische ‘elite’ komt maar niet uit het uitgesleten spoor en negeert alle signalen vanuit het volk. Waarin dit gedrag uit kan monden zien we in Frankrijk.