Nieuwe beweging ‘Aufstehen’ kan immigratiedebat in Duitsland openbreken

Sahra Wagenknecht viel voor een linkse politica reeds langer op met haar uitspraken over immigratie. Nu ze daarom steeds meer onder druk stond binnen de socialistische partij Die Linke, waarvoor zij fractievoorzitter in de Bondsdag is, kiest ze de vlucht naar voren met de oprichting van een nieuwe beweging.

4 september zou wel eens als een belangrijke datum de nieuwe Duitse partijgeschiedenis in kunnen gaan, vergelijkbaar met de oprichting van de Alternative für Deutschland (AfD) in het voorjaar van 2013. Het is de officiële oprichting van de nieuwe beweging ‘Austehen’ (Opstaan) door de iconische fractievoorzitster van Die Linke.

Wagenknecht is in het verleden niet slechts met allerhande slecht te slijten linkse tot radicaal-linkse ideeën opgevallen, zoals voor veel van haar partijgenoten geldt. Ze prees weliswaar het ‘Cubaanse model’ en stelde het socialistische Venezuela ten voorbeeld, maar dit alles wekte in het politieke establishment en de gevestigde media weinig ophef op.

Wat wel voor veel ophef zorgde: De 49-jarige viel ook het asiel- en immigratiebeleid aan en nam het EU-centralisme op de korrel, die ze als in de kern ondemocratische geselde. Daarmee vergreep ze zich aan de heiligen koeien van de globalisten van CDU, SPD, FDP, Groenen en binnen haar eigen partij.

Het bijzonder pijnlijke voor gevestigd links bestond erin, dat Wagenknecht met haar kritiek een hemeltergende tegenspraak blootlegde, die met het ontstaan van haar nieuwe beweging in alle openbaarheid besproken dreigt te worden. Namelijk dat ongecontroleerde massa-immigratie onontkoombaar druk zet op de arbeidsmarkt en de verzorgingsstaat.

Juist lageropgeleiden lijden onder de aanhoudende toestroom van nieuwe concurrenten op de arbeidsmarkt en ook de middelen van iedere verzorgingsstaat zijn vanzelfsprekend beperkt. Wie ze onbegrensd voor de hele wereld beschikbaar stelt, vernietigt de verzorgingsstaat.

Alleen met luide, agressieve en aanhoudende aanvallen ‘tegen rechts’, gepaard gaande met nazi-vergelijkingen, is het de gevestigde politiek tot nu toe gelukt deze overduidelijke samenhangen enigszins buiten het publieke debat te houden.

De nieuwe linkse beweging rond Wagenknecht zou er in kunnen slagen om dit doodslaan van het immigratiedebat met een reductio ad hitlerum te doorbreken. In Duitsland zullen velen er met spanning op zitten te wachten.

Anderzijds valt op dat wat de nieuwe beweging Austehen tot nu toe op dit gebied laat horen, wat ingehouden klinkt in vergelijking met uitspraken die Wagenknecht en haar man Oskar Lafontaine in het verleden al deden. Als de pioniers van de nieuwe linkse beweging echter uitgerekend op dit vlak ervoor kiezen om binnen het kader van de  bestaande linkse partijen te blijven, dan kunnen ze hun boedel gelijk wel weer inpakken. Dat zal niet de voorkeur van Wagenknecht hebben, maar dan moet zij er wel het voortouw in nemen om in het immigratiedebat een onderscheidend geluid te laten horen.