Waarom Grexit voorlopig niet bespreekbaar is

Het geduld van de Duitse liberalen is op. Zowel FDP-leider Christian Lindner als ook zijn partijgenoot Alexander Graf Lambsdorff, plaatsvervangend voorzitter van het Europees Parlement, spreken zich nu voor een vertrek van Griekenland uit de Eurozone uit. Eindelijk! Of als vraag geformuleerd: Waarom nu pas?

Tegen de zomer heeft Athene weer nieuwe miljarden nodig uit inmiddels het derde hulppakket. Het Internationale Monetaire Fonds aarzelt echter om mee te doen. Geen wonder, want iedereen die een blik werpt op de feiten, huivert in de aanblik van het volledige falen van de zogenaamde ‘redding’, die nu al zeven jaar duurt en niets dan verdere schade heeft aangericht.

In het bijzonder SPD-lijsttrekker Martin Schulz wil echter om elke prijs voorkomen dat er dit jaar een nieuw Grexit-debat losbarst. Daarvan zouden alleen Donald Trump en Marine Le Pen profiteren, zo moppert hij.

Maar in werkelijkheid weet de kandidaat-bondskanselier ook wel dat het hem electoraal geen goed zal doen, wanneer het falen van het beleid inzake Griekenland en de Euro uitgerekend in dit verkiezingsjaar publiekelijk toegegeven moet worden. Een dergelijke toegeving zou Schulz, die de afgelopen jaren voorzitter van het Europees Parlement was en zich herhaaldelijk voor de ‘redding’ uitsprak, danig in de wielen rijden.

Pappen en nathouden is daarom ook voor de komende tijd het devies – tenminste tot na de verkiezingen voor de Bondsdag in september. En aangezien een Grexit ook voor de zittende bondskanselier pijnlijk zou worden, gaan de campagneberekeningen van CDU en SPD hier gelijk op.

Ondertussen ligt Griekenland in de goot, de situatie van veel mensen is noodlottig, de economie komt geen millimeter vooruit, het volk verarmt. De waanzin om een zulke fundamenteel verschillende economieën als die van Duitsland en Griekenland in het korset van een eenheidsmunt te dwingen, heeft een ramp aangericht.

Uit welke ideologische bron deze waanzin voort komt, heeft de voorzitter van de liberale ALDE-fractie in het Europees Parlement, Guy Verhofstadt, in gesprek met de Welt am Sonntag ongewild prijsgegeven. Verhofstadt, die anders dan zijn fractiegenoot Lambsdorff een vastberaden tegenstander van Grexit is, zegt daar: “Wat ik wil, is dat de de Griekse samenleving radicaal verandert.” Daar hebben we het dan: Niet de munt moet bij het volk passen, niet het beleid bij over eeuwen en millennia gegroeide praktijken. Nee, het volk moet zich gedwee voegen naar de regels en instrumenten, die Brussel het toebedenkt.

Het is precies aan deze eurocratische machtswaan, dat het waardeloze idee van een starre eenheidsmunt ooit ontsproten is. Het onverbeterlijke fanatisme van dergelijke eurocraten brengt zo niet alleen de onzinnige Euro, maar ook de gehele Europese integratie in gevaar.