Fascisme 2.0? Antwoord op Van Ranst

door | 10 februari 2016

Op 8 februari 2016 publiceerde De Morgen een opiniestuk van Vlaams viroloog Marc Van Ranst. Naast zijn taak als viroloog bestrijdt hij sociaal onrecht waar hij het ziet. In het opiniestuk trekt hij ten strijde tegen het “fascisme 2.0” dat hij ziet verschijnen in Europa vanwege de massale instroom van mensen die nu bezig is. Zijn bezorgdheid, ongetwijfeld ook ingegeven vanuit zijn medische achtergrond, is duidelijk emotioneel ingegeven[i] wat leidt tot enkele misvattingen en foute interpretaties. Desondanks is het wel zo dat Marc Van Ranst op enkele pertinente zaken wijst en haalt hij enkele dingen correct aan.

Zijn opmerkingen zijn onder te verdelen in drie categorieën. In mijn antwoord op zijn opiniestuk zal ik deze onderverdeling gebruiken:

  1. Kritiek op het beleid
  2. Kritiek op een mentaliteit
  3. Kritiek op politiek-ideologische gebeurtenissen

Kritiek op het beleid: U hebt gelijk!

Marc Van Ranst wijst ten eerste op de demonisering  van de nieuwe instroom van mensen. Deze zouden ontmenselijkt worden en de bevolking opgezet tegen hun godsdienst, de islam. Het anti-islamdiscours van sommigen is inderdaad een opmerkelijk gegeven wanneer men kijkt naar de kritiek die men aanhaalt. De ranzige retoriek die dan durft boven te komen, is vaak een frontale aanval op de cultuur die men vervolgens meent te verdedigen. “De islam is tegen abortus”, “de islam is tegen euthanasie”, “de islam zegt dat ethische wetten boven seculiere wetten staan”. U kent deze kritiek misschien uit het verleden toen de christelijke kerken in de Nederlanden dit mochten incasseren. Dat de grote strijders tegen de islam ondertussen hun schouders ophalen wanneer tienduizenden kinderen geaborteerd worden, moet blijkbaar een teken van beschaving zijn. Overigens is heel de kritiek op de islam een schaamlap voor een kritiek op botsingen van culturen en etnieën en niet zozeer godsdiensten. Daar kom ik later op terug.

Ten tweede wijst hij op het verlies van individuele vrijheden en de militarisering van de politiediensten. Zelf woonachtig in Antwerpen keek ik op toen ik zag dat er pantserwagens met zware oorlogswapens waren gestationeerd op punten waar een grote doorstroom van mensen is. Het spierballengerol van sommigen is dan wel stoer, maar zodra men er verder over nadenkt, is het ronduit akelig. De munitie die eventueel gebruikt zou worden, vliegt zonder veel problemen door een halve meter of meer beton. Rondom de pantserwagens stonden appartementsgebouwen, een cinema en restaurants. Wat zullen soldaten in die pantserwagen doen bij een aanslag? Beginnen schieten op volautomatisch waarbij elke kogel een zeer grote kans heeft mensen dodelijk te treffen?

Uiteraard wensen we aanslagen zoals die in Parijs te voorkomen, maar dat zal men heus niet doen door oorlogstuig op centrale plaatsen te zetten. Wel kan men dit vermijden door niet langer te redeneren dat vrijheid zijn intrede vindt met bommenwerpers en militair ingrijpen. Destijds waarschuwde ik in een debat nog voor een ingrijpen in Libië. Was Khadaffi dan een fantastisch heerser? Uiteraard niet, maar wel duidelijk tot een evolutie bereid en iemand die de tribale banden sterk had afgezwakt. Islamisten onder zijn bewind werden hard aangepakt conform de rechtspraak van het land, cultuur en godsdienst. Migratie werd onder controle gehouden en zakendoen met Europa was geen probleem. Desondanks steunde het westen radicale islamisten, hielp in het aanrichten van bloedbaden en assisteerde in het doden van een internationaal erkend staatshoofd(!). Ondertussen wappert de vlag van IS aan de Middellandse Zee en is de Libische kust m.b.t. migratie een zeef. Marc Van Ranst heeft groot gelijk te stellen dat het militaire machtsvertoon onaanvaardbaar is. Het is immers het resultaat van een onverantwoord, ondoordacht en onverantwoordelijk buitenlands beleid. Mag ik er trouwens op wijzen dat het niemand minder was dan huidig staatssecretaris voor migratie Theo Francken die trots aankondigde dat België ging mee bombarderen in Libië? “We go to war” aldus meneer Francken die nu opeens verbaasd moet vaststellen dat er soldaten in onze straten staan en er een massale toestroom van mensen komt.

Ten derde merkt Marc Van Ranst op dat er wordt beknot op historisch bevochten sociale rechten. Stakingsrecht is een recht, maar tevens is recht op arbeid dat. Wanneer het gaat om vakbonden bij staatsbedrijven is het ook nog maar de vraag in welke mate zij hun eigen belangen niet dienen. Hoeveel vakbondslui van de top hebben ondertussen geen overbetaalde functie bij de spoorwegen? Tot grote frustratie van de gewone werknemer die het ondertussen wel mag incasseren wanneer de reiziger opnieuw niet op zijn werk geraakt. Wanneer het gaat om het recht van bijeenkomst zijn er de laatste jaren zeer angstaanjagende evoluties geweest. Zie maar in Nederland waar debatten over asielcentra of slechts voor een select publiek mogen worden gehouden of waar de tegenstanders al schuimbekkende nazi’s worden weggezet of gewoon uiteengeslagen worden door de ME. Zie in Keulen waar met nieuwjaarsnacht politie de situatie niet de baas kon, maar waar bij een vreedzame tegenbetoging (waar journalisten met voetzoekers naar de politie wierpen) wel een quasi-militaire politiemacht kon ingezet worden.

En daarmee komen we bij kritiek 2

Kritiek op een mentaliteit:  u hebt gedeeltelijk gelijk

Marc Van Ranst zijn kritiek valt samen te vatten in één zin van hem: “sommige politici wat lacherig doen rond universele mensenrechten die iedereen een leven in waardigheid garanderen,” Politici die lacherig doen over pertinente vragen, mensen afschilderen als demonen en vervolgens een beleid à l’improviste voeren zijn inderdaad het grootste probleem. Wat heeft het immers als nut dat men van vluchtelingen waardevolle spullen gaat afnemen? De weinige gezinnen die er tussen zitten, gaat men ontnemen van een overlevingsmiddel en het tuig vindt heus wel ergens iets om te roven.

Het meest wraakroepende echter zijn de getuigenissen van, vaak idealistische, medewerkers uit asielcentra. Toezicht met betrekking tot beveiliging is daar onbestaande. Men smijt daar mannen, vrouwen en kinderen bij elkaar. Vele mensen komen uit een onderklasse van een samenleving zoals wij die reeds enkele generaties niet meer kennen waarbij bv analfabetisme de norm is.  Maar vervolgens verwachten politici wel een spontane ordening langs de lijnen van moreel hoogstaande idealen.  Is er bewaking van het domein? Enkel wanneer tuig het beu is om de mede-inwoners te terroriseren en men erop uit trekt om de omgeving te gaan terroriseren en mensen verhaal komen halen. Mijn vraag aan politici, en ik denk dat Marc Van Ranst die kan onderschrijven, is “Wat verwacht u nu dat uw non-beleid gaat uithalen?” Het lijkt wel een groot sociaal experiment waar politici heel emotioneel onstabiel lijken te reageren op gebeurtenissen die zo te voorspellen waren. Tevens eisen zij het alleenrecht op om hierover een mening te hebben en worden meningen hierbuiten, zowel links als rechts, weggezet als extremistische prietpraat (al gebruiken zij minder fraaie verwoordingen).

Dat politici mensen onderverdelen in productieven en profiteurs lijkt ook steeds meer een feit te worden. Elke werkloze moet weggezet worden als een profiteur. Tegelijkertijd snijdt men in subsidiëring aan opleidingen voor knelpuntberoepen en weigert men om een fiscaal beleid te voeren dat aanzet tot meer banen.  Wel applaudisseert men wanneer bepaalde ondernemers niet kunnen wachten om migranten aan bodemprijzen in dienst te nemen. Wat verwacht men vervolgens dat zij die hier reeds zijn, en dan heb ik het heus niet over de autochtonen alleen, hieruit van conclusies gaan trekken? Men voert een beleid waar het basisprincipe wel lijkt te zijn dat zolang iedereen tegen iedereen vecht men niet naar de politici kijkt.

Kritiek op politiek-ideologische gebeurtenissen: u vergist zich

Tenslotte verwijst Marc Van Ranst naar PEGIDA. Zelf ben ik geen fan van dit gebeuren aangezien het aan de kern van de zaak voorbijgaat. Maar ik zal het ook niet veroordelen. Het is immers het resultaat van een politiek beleid waarbij alle kritiek werd weggezet als fascistisch, racistisch en xenofoob. Meerdere mensen werden banen geweigerd of afgenomen vanwege een politieke mening. Om enkele jaren daarna beleidspolitici zonder gêne diezelfde ideeën wel te horen verkondigen alsof zij het bedacht hadden. PEGIDA is het resultaat van decennia wanbeleid met als toppunt het huidige non-beleid met de asielcentra. Men dropt mensen ZONDER BEGELEIDING ergens in een gemeenschap en verwacht vervolgens dat op een magische wijze mensen naar elkaar toegroeien. Niet de minste moeite wordt gedaan vanuit de politieke klasse. Wanneer vervolgens dan toch eens enkelen worden teruggestuurd, dan verkoopt men dit als een gigantische overwinning.

Ik ken meerdere mensen die meewandelen in manifestaties in PEGIDA. En ik kan u geruststellen, daar loopt onder de vele PEGIDA-mensen geen harde kern die klaar is om morgen het fascisme te doen herleven. Enkelen dwepen ermee, maar dat is een marginale minderheid (zowel in getal als in mentaliteit). De overgrote meerderheid zijn mensen die bezorgd zijn om de toekomst van hun kinderen, van zichzelf en die een enorme onmacht ervaren. PEGIDA is geen beweging die is ontstaan vanuit een offensieve ideologie, zoals het fascisme dat wel was. PEGIDA is een beweging van mensen die veel dichter bij de wanhoop staan dan bij de nieuwe orde. Wilt u PEGIDA doen stoppen? Dan moet u uw kritiek verleggen naar de volledige heersende klasse en dat zijn in de eerste plaats de oude rotten van de partijpolitieke klasse. Dat het Vlaams Belang ondertussen PEGIDA volledig voor de eigen kar heeft gespannen, is dan ook zeer spijtig te noemen.

Conclusie

Meneer Van Ranst, u hebt uw opinieartikel laten publiceren in de krant De Morgen. Een krant waar men in het verleden heeft opgeroepen tot fysiek geweld tegen andersdenkenden. Een krant waar bepaalde woorden niet meer welkom zijn (newspeak) omdat zij niet passen in een bepaalde narratief. Waar een kaste regeert die nog geen schaduw zijn van de socialisten die hen zijn voorgegaan. Die laatsten beseften immers dat zij bezig waren met de emancipatie, de volksverheffing, van hun volk en van de mensheid. Die eersten zijn enkel bezig met een constante cognitieve dissonantie om hun eigen denkbeeld telkens opnieuw te kunnen legitimeren.

De nestors van bepaalde politieke partijen mogen nu grote verklaringen afleggen, zij hebben daarbij niet veel meer te verliezen. Hun beleid met betrekking tot migratie in het verleden kwam neer op dumping van mensen in de grote steden, een actief beleid dat aanzette tot getto’s om vervolgens mensen die daar problemen mee maakten neer te zetten als racisten. Een beleid dat gemeenschappen tegen elkaar heeft opgezet en waarbij allochtone gemeenschappen werden behandeld als kleine kinderen die nergens verantwoordelijkheid voor konden of mochten gedragen. Zou ik zo behandeld worden, ik zou beledigd zijn. Een visie die ook vandaag de dag leeft waarbij succesvolle allochtone middenstanders vaak worden weggezet als “huisnegers” omdat zij tonen dat zij wél voor zichzelf kunnen zorgen. We zullen het over vele zaken niet eens zijn, maar ik ben zeker dat in de kern we elkaar kunnen tegemoetkomen: dit politieke stelsel is rot. Mensen worden tegen elkaar opgezet enkel om bepaalde machtsstructuren te behouden. Vanuit een samenkomst van gemeenschappen zullen we moeten werken aan een alternatief waarbij eindelijk een beleid gevoerd kan worden.

Graag reik ik u hier de hand voor. Uw hart is immers op de juiste plaats, aan uw geest werken we nog. Het zou mij een genoegen zijn om hierover met u eens van gedachten te wisselen in een openbaar debat waarbij we geen heilige huisjes vermijden, zonder daarbij het niveau van beschaafdheid af te zwakken. Zwijgen is immers het laatste dat we mogen doen.


[i] Wat overigens een vaststelling van een feit is en geen waardeoordeel op zich is. Wie droog en emotieloos de strijd tegen onrecht aangaat, doet dat niet oprecht.